Herb  RADWAN  odm. książęca   

Herb RADWAN odmienny - książęca odmiana herbu RADWAN z półksiężycem zamiast krzyża kawalerskiego używana przez kniaziów tatarskich Kryczyńskich (Najman-Murza-Kryczyński). 

więcej

 Linki :   heinz-soyer.pl  -  ratownictwo.com.pl  -  langaindustrial.pl  -  resqtec.pl  - 

sava.info.pl  -  vetter.pl  -  wodkan.eu  -  zumro.pl  -  dziembowska.pl  -  soyer.co 

PL  |  EN  |  DE 

HERALDYKA  TATARSKA   

Tatarzy   polsko-litewscy   osiedlali   się   w   Wielkim   Księstwie Litewskim   od   końca   XIV   w.,   a   od   XVII   w.   osiedlali   się   także w   Koronie,   głównie   na   Wołyniu,   Podolu   i   Suwalszczyźnie. Najczęściej     byli     to     uchodźcy     polityczni     należący     do starszyzny   tatarskiej   Złotej   Ordy   i   Krymu.   Takim   zbiegiem szukającym   schronienia   u   księcia   Witolda   był   m.in.   chan Złotej    Ordy    Tochtamysz,    który    uciekł    na    Litwę    przed swoim   przeciwnikiem   w   1395   r.   W   1409   r.   na   Litwę   uciekli z     wojskiem     synowie     Tochtamysza     prowadzeni     przez Dżalal     ad-Dina,     który     walczył     u     boku     Witolda     pod Grunwaldem.   W   wojnie   z   Krzyżakami   w   1414   r.   brał   udział tatarski        oddział        Betsub-ułana,        młodszego        syna Tochtamysza.    W    XV    w.    emigracja    tatarska    przeżywała swoje   apogeum.   Tatarzy   osiedlani   byli   w   okolicach   Trok, Wilna,     Kowna,     Lidy,     Krewy,     Nowogródka     i     Grodna. Osadnictwo     zwiększali     tatarscy     jeńcy     wojenni,     którzy przez     kolejnych     władców     osadzani     byli     we     wsiach tatarskich   na   Litwie.   Na   przełomie   XV   i   XVI   wieku   w   wojsku polsko-litewskim pojawiły się pierwsze roty tatarskie. Przywileje    otrzymywane    przez    Tatarów    hospodarskich pochodzących     z     arystokracji     tatarskiej     zapewniły     im zachowanie   autonomii   i   muzułmańskiej   religii.   Liczne   rody (np.   Glińscy,   Szyryńscy,   Barancewicze)   otrzymywały   herby i   nadania   ziemskie   w   zamian   za   służbę   wojskową.   Wraz   ze starszyzną   przybywali   na   Litwę   tzw.   Tatarzy-kozacy,   którzy parali   się   rolnictwem.   Obie   grupy   otrzymały   przywileje   od Zygmunta    II    Augusta    w    latach    1561    i    1568,    Stefana Batorego    w    1576    r.,    Zygmunta    III    Wazy    w    1609    r.    i Władysława    IV    w    1634    r.    Kolejną    grupą    społeczną    byli płacący     pogłówne     tzw.     Tatarzy     miejscy,     osiedleni     na przedmieściach   miast,   których   nie   obejmowały   królewskie i   sejmowe   przywileje.   W   XVII   i   XVIII   w.   szlachta   tatarska   w znacznym     stopniu     się     spolonizowała,     zaś     Tatarzy     w miastach ulegli wpływom białoruskim. W      chanatach      tatarskich,      wśród      plemion      tureckich tworzących   Złotą   Ordę   istniał   własny   tradycyjny   system znaków      plemiennych      i      rodowych.      Na      pieczęciach, piętnach     do     oznaczania     koni     i     bydła,     na     monetach władców    stosowano    tamgi    -    własne    symbole    będące stałymi          dziedzicznymi          znakami          rozpoznawczo- własnościowymi.   Przypominają   one   czasem   stare   polskie przedheraldyczne   znaki   pieczętne   oraz   znaki   pierwszych książąt     kijowskich     z     dynastii     Rurykowiczów     będące połączeniem   kresek   i   kółek.   Podobnie,   jak   polskie   legendy heraldyczne   mówią   o   nadaniu   najstarszych   herbów   przez pierwszych   Piastów,   podania   ordyńskie   głoszą,   że   tamgi zostały   nadane   plemionom   i   rodom   tatarskim   osobiście przez Czyngis-chana.  Z     jednej     strony     heraldyka     tatarska     WKL     nie     była bezpośrednio         związana         z         polskim         systemem heraldycznym   utrwalonym   po   unii   horodelskiej   także   na Litwie,    Białorusi    i    Ukrainie,    ale    z    drugieg    strony    znaki tatarskie   funkcjonowały   w   środowisku   szlacheckim   obok bardzo     podobnych     i     nie     zawsze     zheraldyzowanych znaków   pieczętnych   szlachty   litewsko-ruskiej,   tak   zwanych "herbów      własnych".      Czasem      znak      heraldyczny      był zmieniany    w    różnych    gałęziach    wielkiego    rodu,    będąc zarówno   znakiem   rodowym,   jak   i   osobistym   właściciela pieczęci,    a    czasem    rodzina    zachowywała    dawny    znak rodowy   w   postaci   prawie   niezmiennej.   Część   arystokracji litewsko-tatarskiej    przez    wiele    pokoleń    zachowała    znaki rodowe    nawiązujące    do    tamg    ordyńskich,    króre    pod wpływem   polskiego   systemu   heraldycznego   zamieniły   się w herby rodowe. Ziemianie   tatarscy,   jak   szlachta   litewska,   dość   wcześnie przyjęli     pojęcie     herbu     rodowego     stanowiące     ważny element   kultury   szlacheckiej,   do   której   należeli.   Pojęcie   to funkcjonuje     już     w     XVI     w.     w     środowisku     arystokracji tatarskiej.   Z   tradycyjnej   kultury   szlacheckiej   przedostało się    do    świadomości    szlachty    tatarskiej    również    pojęcie rodu     heraldychnego,     w     którym     nawet     dalsi     krewni uważani    byli    za    "stryjców",    "braci    herbowych".    Jeszcze jedną   wspólną   cechą   heraldyki   polskiej   i   ordyńskiej   jest fakt,   że   nazwa   tamgi   u   narodów   tureckich   występuje   jako ekwiwalent   fonetyczny   znaku   heraldycznego   -   podobnie jak    "zawołanie"    -    "proclamatio"    czyli    nazwa    herbu    w heraldyce polskiej.    

Herb  ASSANOWICZ  

Herb  ASSANOWICZ  ( Herb  ŁUK  odmienny ) - herb własny tatarskiej rodziny Assanowicz. 

więcej

Herb  ARAŻ  

Herb  ARAŻ - herb szlachecki, który w XV w. otrzymała w Wielkim Księstwie Litewskim tatarska rodzina Smolskich.

więcej